Albasten Kust

Na de Opaalkust en de Baai van de Somme biedt dit stukje Normandië met zijn hoge falaisekusten een totaal ander uitzicht. Wie denkt dat Normandië pas begint als je de Seine en de Pont de Tancarville over rijdt, moet dus dringend zijn mening herzien.

Wij ontdekten de regio onrechtstreeks, bij de grote Monet-tentoonstelling in Parijs in 2010. Monet groeide op in Le Havre, verhuisde later naar Parijs, maar bracht toch heel wat tijd door aan de Normandische Kust die hij dan ook tientallen, misschien zelfs honderden, keren op het doek vereeuwigd heeft. Hij zette ons alvast op weg naar enkele mooie ontdekkingen.

Ons eerste bezoek startte in Le Tréport, gevolgd door een kleine wandeling in Criel-sur-Mer. De volgende dag stond Varengeville op het programma : niet te missen. Hetzelfde geldt voor Veules-les-Roses. We vervolgden met Le Havre en Etretat. We hebben nog niet alles bezocht, maar we zijn er alvast van overtuigd dat het dossier je zal helpen om de juiste keuzes te maken voor je bezoek.

Heb je opmerkingen of suggesties, dan mag je die altijd doormailen. We nemen ze graag op in een volgende uitgave van ons dossier.

Els & Frank

Wandelen aan de Albasten Kust

De GR21 (Grote Routepad 21) loopt van Le Tréport, via Dieppe, Fecamp en Etretat tot in Le Havre. Je hoeft enkel de rood-witte markeringen van de GR te volgen. Natuurschoon is gegarandeerd.

De krijtrotsen

Tussen de monding van de Somme en de monding van de Seine ligt een heel specifiek landschap : de krijtrotsen, die op vele plaatsen uitgesneden zijn door kleine of bredere valleien. In het Frans worden die ‘valleuses’ genoemd, valleien die uitgeven op zee.

Onderstaande foto's geven je alvast een mooi beeld van de Albasten Kust

De krijtrotsen gaan tot een hoogte van 120 meter. De oorsprong ervan gaat terug tot 100 miljoen jaar geleden. Haute Normandië was toen bedekt met een ondiepe zee en er heerste een tropisch klimaat. Door de daling van de zeespiegel en een stijging van de zeebodem kwam het gebied boven water te liggen.

De krijtrotsen werden gevormd door een accumulatie van schelpen uit het Krijt. Het is een zeer poreus gesteente, waar het water gemakkelijk in doordringt langs miniscule kanaaltjes. Je ziet dan ook dikwijls kleine (of zelfs grotere) waterstraaltjes uit de rotsen komen aan de voet van de falaises.

Doordat het water ook kan bevriezen ontstaat er binnenin een grote druk, waardoor de krijtrotsen gaan verbrokkelen. De erosie vormt dan ook een grote bedreiging. De krijtrotsen brokkelen gemiddeld zo’n 20 cm af. Op sommige plaatsen loopt dit zelfs op tot 1 meter per jaar.

In de krijtrotsen zitten grote grote brokken silex, een harde steen die ook wel keisteen of vuursteen wordt genoemd. Het zijn soms grote brokken, met een onregelmatige vorm. Als ze op het strand terechtkomen, worden ze in de branding tegen elkaar gegooid door het water, waardoor ze geleidelijk aan een ronde vorm aannemen. Dis is meteen de verklaring voor de aanwezigheid van de vele ronde keien, “les galets”

De ‘galets’ kenden vanaf het einde van de 18de eeuw vele industriële toepassingen, vooral in de bouwnijverheid maar ook in de farmaceutisch industrie en bij de vervaardiging van faïence en keramiek. De zuiverheid van de steen (tot 99.9% zuiver silicium) was daarbij bepalend.

In 1872 werd zelfs een speciale spoorlijn aangelegd tussen Dieppe en Eu, voor het transport van de keien, die wereldwijd werden uitgevoerd. Er wordt geschat dat zo’n 3 miljoen m³ werden gebruikt in de industrie. Momenteel is de commerciële exploitatie verboden. Enkel aan de baai van de Somme zijn er nog enkele plaatsen waar ze industrieel worden geëxploiteerd. De stenen verplaatsen zich immers langzaam noordwaarts onder invloed van de zeestromingen. Zodra ze het gebied ‘verlaten’, verliezen ze ook hun ‘bescherming’.

Op de stranden van de Albasten Kust is het verboden om keien mee te nemen.