San Bartolomé de Tirajana

San Bartolomé de Tirajana is, met zijn 333 km², de grootste gemeente van het eiland. Ze wordt gevormd door de kernen Fataga, Maspalomas, Meloneras, Playa del Inglés, San Agustin, San Bartolomé de Tirajana en El Tablero. Ze strekt zich uit van Maspalomas aan de zuidkust tot diep in het binnenland, waar ze de hoogste toppen bevat. Vanop het hoogste punt lopen verschillende valleien (barranco’s) naar de kust : de Barranco de Tirajana, Barranco de Arguineguin, de Barranco de Fataga, de Barranco de los Vicentes, Barranco la Data en Barranco de Chamoriscan.

Als je vanuit Maspalomas de GC-60 neemt naar Bartolome de Tirajana rijd je door de Barranco de Fataga en kom je verschillende bezienswaardigheden tegen :

Mundo Aborigen

Dit is een openluchtmuseum, waar een dorp van de Guanchen, de oorspronkelijke inwoners van Gran Canaria, werd gereconstrueerd. Het heeft een oppervlakte van 10 ha.

Mirador Degollada de las Yeguas (Mirador Fataga)

Je kijkt eruit op de Barranco de Fataga, een ravijn van 15 kilometer lang. Er is een klein parkeerterrein. De informatieborden geven voldoende uitleg.

Arteara

Arteara hadden we niet echt aangestipt als ‘te bezoeken’, maar bij onze stop op de Mirador de las Yeguas trekken enkele informatieborden toch onze aandacht. We maken dan ook een stop enkele kilometers verder en laten de wagen achter bij het begin van het dorpje.

Bij de parking komen we een colonne kamelen tegen. 100 meter verder is er een kamelenboerderij waar je een tochtje met een kameel kan maken.

De wandeling over de GC-601 naar het museum is ongeveer 600 meter lang. Langs de weg staan enkele informatieborden die je wat meer vertellen over de geschiedenis van het dorpje. Zo zou meer dan de helft van de bewoners in 190 nog steeds de familienaam “Vera” gehad hebben, een naam die we later ook zullen tegenkomen in Puerto de las Nieves, als één van de eerste kolonisatoren van het eiland. Allicht is hun aantal momenteel op één hand te tellen, want zoveel inwoners telt het dorpje niet.

In de vallei staan talrijke palmbomen, wat duidt op de aanwezigheid van (ondergronds) water in de barranco. We passeren onderweg ook enkele waterreservoirs, die toelaten om enkele percelen te bewerken. Langs de weg zien we al vele bloemen en aan de bomen hangt zelfs in januari verwonderlijk veel fruit. Eén van de bewoners laat ons zelfs proeven van de Guayabo Blanco.

Op het einde van de weg ligt een klein museum met daarachter de Necropolis de Arteara, een begraafplaats waar meer dan 800 graven werden teruggevonden van de oorspronkelijke bewoners van het eiland.

Er zijn enkele kleine zaaltjes waar je meer te weten komt over de begraafplaats en je kan een korte wandeling maken over de begraafplaats. Het hoofdpad (in het rood hieronder is zo’n 500 meter lang. Er zijn twee zijpaadjes, die de wandeling iets langer maken.

Volgens één van onze gidsen lagen de ‘botten’ hier 30 jaar geleden nog voor het rapen. Momenteel is de site goed onderzocht. Allicht zijn de meeste van de graven gereconstrueerd, maar ze geven toch een goed idee van hoe het er moet uitgezien hebben.

Fataga

Vanaf Arteara gaat het verder omhoog. Fataga is het volgende dorpje op de GC-60. Het ligt op een hoogte van 600 meter.

Echte bezienswaardigheden zijn er niet. Het kerkje in het centrum is gesloten. Loop toch even door het dorpje, door de nauwe straatjes met de witte huizen. Bij de bakker kan je typische Fataga-broodjes kopen, maar wij zijn er gedurende de siësta, dus de bakker is gesloten.

We lopen er Joris tegen het lijf, een Vlaming die zich met zijn vriendin Kathleen in het dorpje heeft gevestigd en ons graag uitnodigde om er een kijkje te nemen in zijn woning (zelfs al zijn we met 16). Het huisje, rustig gelegen aan de rand van het dorp, is volledig gerenoveerd. Kathleen werkt met klei, wat toch niet zo evident blijkt : de oven waarin het aardewerk wordt gebakken, wordt aangedreven door een groep van 18 KW. Om zich te integreren in het dorpje heeft zij voor alle inwoners een kleitablet gemaakt met de naam van de familie erop en die we inderdaad aan talrijke huizen hebben zien hangen. Een wel heel originele vorm van ‘social networking’. Joris vertelt ons dat de helft van de huizen in het dorp trouwens eigendom is van buitenlanders (vooral Duitsers).

Tunte

Het centrum van de gemeente San Bartolomé de Tirajana, ook Tunte genoemd, ligt op een hoogte van ong. 900 meter, op de flanken van de Barranco de Tirajana. Het ligt in het midden van een oude vulkaankrater, de Caldera de Tirajana.

De Iglesia de San Bartolomé de Tirajana dateert van de 19de eeuw. Ze heeft het grondplan van een basilica, met een schip en 2 zijbeuken. De glasramen stellen de patroonheiligen van de kerken van de naburige gemeenten voor. Kijk o.a. naar Santa Lucia, die een schaaltje draagt waarop 2 ogen liggen. Het oudste beeld in de kerk, uit de 16de eeuw, is het houten beeld van “Pinar” dat tijdens de feesten in juli (laatste zaterdag voor 25 juli) in processie naar een naburige kapel wordt gebracht. Er staan 2 versies van het beeld in de kerk. Achter het altaar hangt het beeld van San Bartolomé, geflankeerd door Maria (links) en Jozef (rechts). Het is al vrij uitzonderlijk dat Jozef met het kind op de arm wordt afgebeeld. Ook het feit dat Jozef als ‘adoptiefvader’ van Jezus wordt beschreven lijkt ons niet alledaags.

Aan de overzijde van de Plaza de Santiago ligt het stadhuis, met een mooi balkon. Ga ook eens tot op de binnenplaats.

Je bent allicht al mooie uitzichten gepasseerd bij het binnenrijden van Tunte, maar ga toch maar eens kijken naar de twee uitkijkpunten : de Mirador del Polvo en de Mirador de la Orilla, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de onderliggende barranco.