Furore

Furore ligt ongeveer halfweg tussen Amalfi en Positano. De 'fjord van Furore'  is wel niet te vergelijken met de echte fjorden, maar enkele wandelingen in de buurt maken het toch wel de moeite waard.

Sentiero dell'Agave in Fiori

We lopen vanuit onze B&B Villa Frantoio richting Praiano (zonder af te dalen naar de Strada Statale). Pas aan de Chiesa di San Giovanni Baptista, nemen we de trappen naar beneden en lopen tussen de huizen naar de Marina di Praia. Net voorbij de tunnel en over de brug begint de wandeling naar de Chiesa di San Elia. De begroeiing is heel anders dan de vorige wandeling. We lopen tussen het groen van de vallei van de Praia.

In het begin zijn er voldoende wegwijzers, maar eenmaal we de laatste huizen achter ons laten, verdwijnen de aanduidingen. Iemand is hier lang geleden nog eens met een pot gele verf langs geweest om de markeringen aan te brengen, met de nadruk op 'lang geleden'. Een enkele keer maken we bij een tweesprong de verkeerde keuze, maar het wordt al snel duidelijk want het pad verdwijnt volledig.

Na enkele honderden meters wandelen opnieuw vlak boven de kustlijn, met spectaculaire uitzichten op Praiano. We zijn er nog steeds niet van overtuigd op het juiste pad te zitten, als we aan de Passegia del Amore komen, waar enkele gedichten ons in een romantische stemming brengen. Zelfs al verstaan we er niet veel van.

Honderd meter verder komen we aan de Chiesa di San Elia, jammer genoeg gesloten. Aan de overkant trekt de "Furore Inn" onze aandacht, een luxueus 5-sterrenhotel met een haast 'olympisch' zwembad. We beloven elkaar hier 'ooit' terug te komen. 

Sentiero delle Volpe Pescatrice

Bij het begin van de afdaling naar de fjord twijfelen we opnieuw bij een splitsing, maar de instructies van een locale 'dame' zijn duidelijk : 'Sempre Scendere' of 'altijd naar beneden'. Het blijkt alweer om een ontelbaar aantal trappen te gaan om beneden in de omgeving van de fjord te komen. Onze kuiten zijn er duidelijk niet tevreden mee. Bij een nieuwe tweesprong volgen we de eerdere instructies en volgen de trappen naar beneden.

Even verder komen we, na ruim twee uur wandelen, onze eerste tegenliggers (wandelaars) tegen.

Ze brengen ons het goede nieuws dat er 100 meter verder een bar & restaurantje ligt. We moeten doordringen tot in de keuken voor we enig teken van leven bespeuren, maar mama en zoon springen recht om ons in de kortste keren een heerlijke pasta met 'frutte di mare' te bereiden.

De fjord van Furore is er eentje van het kleine type, maar de kleurige bootjes op het keistrandje geven de omgeving een mooie aanblik. We gaan naar boven op de brug om ook van daaruit de kloof te bewonderen. Vandaaruit heb je ook een mooi zicht op de visserswoningen die tegen de rotswand geplakt liggen. Toch wel spijtig dat de meeste bezoekers van de Amalfitaanse kust al dit moois vanuit hun bus, die slechts even kan blijven stilstaan, moeten aanschouwen.

Sentiero delle  Pipistrelli Impazitti

We zijn nog lang niet moe en willen ook de kloof nog verder verkennen. Bovenop de brug start het pad van de vleermuizen (vermoeden we toch). Het pad gaat alweer steil omhoog. De trappen zijn ruw uitgehouwen in de rotsen, gemiddelde treehoogte van ruim 30 centimeter. Een regelmatige rustpauze is geen overbodige luxe.

De weg naar de grot laten we rechts liggen, wegens onduidelijke aanwijzingen. Bovenaan blijkt de 'Punta di Tavola' niet echt een uitkijkpost te zijn, bovendien ontsierd door een elektriciteitsmast. Op de heuvelflank staat het vol met citroenbomen, overdekt met zwarte en groene netten.

We nemen de asfaltweg richting Conca dei Marini, een lichte afdaling en een ware verademing voor de kuiten. Even verder zien we in een openstaande poort enkele arbeiders bezig met het inpakken van citroenen. Een fotootje nemen mag en we krijgen een reuze-exemplaar mee als cadeautje.

Even verderop passeren we een ambachtelijke limoncello-stokerij. De eigenaar is net bezig een mengsel te maken voor een meloen-likeur, maar springt even later op één van zijn ketels om ons zijn brouwsel te tonen in een vat gevuld met citroenschillen, de basis van de artisanale limoncello. Voor de proeverij verwijst hij ons naar de bar, even verderop, die jammer genoeg gesloten is. Verder dus op water en brood.

De weg loopt verder naar beneden, zo makkelijk dat we verkiezen om door te lopen naar Vettica, ipv nog eens enkele honderden trappen naar beneden te gaan. Vandaar met de bus terug naar Praiano, hoewel ... de bus zit vol en laat ons zomaar staan. Liften dus maar. Het duurt toch een half uurtje voor een praatgrage kok, op weg naar zijn werk in Praiano, ons meeneemt.