Capri

De obligate vraag die je van iedereen krijgt als je naar Napels en omgeving gaat : 'Je gaat toch naar Capri ?'

We waren het eigenlijk niet van plan, tegendraads als we zijn, en ook al omdat we op al het moois van de Amalfitaanse kust nog lang niet uitgekeken waren. Maar enkele dreigende wolken op de laatste dag van ons verblijf deden ons uiteindelijk toch beslissen om niet te gaan wandelen en dan toch maar eens naar Capri te gaan. Je weet maar nooit ...

Gezien we nog buiten het topseizoen reizen, zijn er nog geen regelmatige afvaarten vanuit Positano en Amalfi. We rijden dan maar met de wagen naar Sorrento. Slecht voorbereid is het een tijdje zoeken vooraleer we het vertrekpunt in de haven van Sorrento vinden. Eenmaal gevonden blijkt het volgende struikelblok het vinden van een parkeerplaats. Er zit niets anders op dan de wagen achterlaten in een ondergrondse parkeergarage (sleutels afgeven, we verdenken de uitbaters ervan dat ze de wagens op elkaar stapelen) voor een slordige 25 Euro.  We moeten ons haasten voor de overzet, een retourticket voor twee kost ook al 53 Euro.

Bij aankomst in Capri moet je de horde toeristen maar volgen. Een halfuurtje aanschuiven voor de funicula, het treintje dat je naar de bovenstad brengt, om net voor we aan de beurt zijn te constateren dat de tickets niet hier, maar 100 meter verderop, verkocht worden. Boven in Capri blijkt het een drukte van jewelste te zijn. De terrasjes op het pleintje zitten bomvol. We besluiten snel een wandeling te maken naar de Villa Jovis, de villa van Keizer Tiberius. We zijn nauwelijks honderd meter verwijderd van het centrum en, wonder boven wonder : de rust keert terug. Bovendien is zon opnieuw beginnen schijnen. We kunnen eindelijk van onze uitstap beginnen genieten.

Langs de kleine paden, maar zonder trappen, bereiken we de Villa Jovis, vanwaar we kunnen genieten van een prachtig uitzicht op het schiereiland van Sorrento, de Amalfitaanse kust, Napels en de Vesuvius.

We moeten ons tenslotte nog haasten om nog enkele hoogtepunten mee te pikken : de Via Krupp, de Arco Naturale en enkele prachtige uitzichten ...

Maar het mooiste beeld van de dag, moest nog komen ...

Het bezoek aan Capri eindigde met gemengde gevoelens. Je moet het allicht gezien hebben als je in de buurt bent maar, om met de woorden van Hervé Villard te besluiten.

Capri, c'est fini, je ne crois pas que j'y retournerai un jour.

... het vervolg (april 2011) ...

We hebben onze belofte niet gehouden. Bij de organisatie van onze groepsreis, bleek een meerderheid van de deelnemers toch te kiezen voor Capri.  Het gaf ons de gelegenheid om enkele hiaten op te vullen, die we bij het vorige bezoek links hadden laten liggen. Anacapri, met zijn villa Michele, en op het nippertje nog : een boottochtje rondom het eiland (of althans de oostelijke helft, tot aan de Faraglione). Het boottochtje kunnen we best aanbevelen, het levert schitterende uitzichten op het eiland, met zijn steile rotskusten.

Tot slot nog enkele kaartjes, die