Caldeirao Verde

De wandeling naar de Caldeirão Verde is één van de meest bekende levadawandelingen. Ze ligt aan de noordzijde van het eiland doorheen een "tropisch" woud. De noordkant van het eiland heeft een microklimaat, waar het veel vochtiger is dan in het zuiden van het eiland. De plantengroei is er dan ook weelderig. En dat het er vochtiger is, zullen we inderdaad geweten hebben. We starten de wandeling onder een bewolkte hemel met weliswaar enkele opklaring in het noorden (boven de zee), maar deze verdwijnen snel en maken plaats voor lichte druilregen, die in de loop van de dag steeds maar heviger begint te vallen. De eigenaar van het café aan het begin van de wandeling vertelt ons (op het einde) dat er nog voor drie dagen regen verwacht wordt in het gebied. Een echt microklimaat dus, want de volgende dagen valt het weer echt wel mee (zeker aan de zuidkant van het eiland).

De eigenlijke wandeling start in Queimadas, maar ons vertrekpunt ligt nog enkele kilometer ervoor, vlakbij een klein vakantiedorpje, waar in de bar ook iets kan gegeten en gedronken worden. We zorgen wel voor regenkledij, maar in alle drukte vergeten we onze lantarens, iets wat we pas later op de wandeling zullen beseffen. De vlakke aanloop naar Queimadas loopt door een prachtig bosgebied. Aan de Casa das Quiemadas, een prachtig landhuis met een rieten dank,  is het even zoeken naar de goede weg, maar na enkele pogingen vinden we toch het juiste pad. Allicht is het in het hoogseizoen iets makkelijker als er wat meer wandelaars zijn. Wij zijn er echter in de winterperiode en blijkbaar hebben weinigen zin in een regenwandeling langs de levada's.

Het pad begint nu langzaamaan te stijgen. We krijgen een zicht op de kust (waar we nog de laatste zonnestralen van de dag zien). Het gaat verder langs een eerste watervalletje. Nog even verder komen we aan een eerste tunnel. Verdorie, nu hebben we onze lantarens toch wel vergeten ! De tunnel is gelukkig niet te lang en recht, zodat we het licht aan het uiteinde als baken kunnen gebruiken. Even verder alweer een tunnel. Pikdonker deze keer. We beginnen eraan op de tast, maar moeten al vlug toegeven dat dit toch niet echt haalbaar is. We besluiten in één van de rotsopeningen onze broodjes aan te spreken. En dan hebben we geluk, er komen toch een paar wandelaars langs, voorzien van pillampen. We sluiten geruisloos aan en raken zo toch alweer een stukje verder.  Het pad langs de levada neemt ondertussen spectaculaire proporties aan : een pad van nauwelijks 30 cm breed gelegen tegen de bergwand, met aan de rechterkant een afgrond van tientallen, op sommige plaatsen zelfs enkele honderden meter. Gelukkig zijn er enkele stalen kabel gespannen die toch enig gevoel van veiligheid geeft. Wie echt last heeft van hoogtevrees, blijft hier echter best weg.

We moeten nog een tunnel door voor we uiteindelijk aan de Caldeirão Verde (de groene ketel) komen . De waterval ligt ingesloten tussen steile rotshellingen. Aan het einde ervan stort een waterval zich in een klein meertje. Ondanks het regenweer valt de waterval ons wat tegen. Het is niet de klaterende waterval, die zich metersbreed naar beneden stort.

Je kan van hieruit nog verder klimmen naar de Caldeirão do Inferno, de Helleketel,  maar we houden het voor bekeken en vatten de terugweg aan. We zijn totaal doorweekt als we uiteindelijk terug aan ons vertrekpunt komen. Door de slechte zichtbaarheid hebben we allicht heel wat schitterende uitzichten over de valleien gemist, maar we zijn zodanig onder de indruk van deze wandeling dat we ze toch voor geen geld hadden willen missen.